Canım bebeğim, büyüdüğünde doya doya küçüklüğünü tekrar yaşa diye hiçbirşeyi atlamadan yazmak istiyorum. Neler yaşamışız, neler yapmışız, sen nasıl adım adım büyümüşsün hepsini yazıya döküyorum ki bende tekrar tekrar okumak istiyorum.
Sen harika bişey oldun bugünlerde, babanla benim acayip yüzümüze dokunuyosun, HAYIR dediğimi anlıyosun, ellerini açıp beni al diyosun, eğer yerde oturoyosam dizlerime gelip ayağa kalkmaya çalışıyosun. Hergün bişey öğreniyosun ufaklık. 24 saat beraber olmamıza rağmen ben bile “aaaa bu hareketi ne zaman yapmaya başladın “diyebiliyorum. Kendi kendine oynamayı öğrendin mesela, belki az süre ama olsun giderek artacaktır. Sonra bi oyuncağına uzanmak istiyosun ufaklık, uzanamayınca elinle gel gel işareti yapıp aynı zamanda ağlıyosun ki bu beni çağırıyosun demek. Diyelimki ben yanından uzaklaştım, lavaboya Ya da aşağıya indim hemen bağırıyosun ki bu da beni çağırıyosun demek. Yani beni çağırmayı öğrendin. Zaten bu arada bağırırken ANNE diyosun.
Burunlarımızı tokuşturuyoruz seninle sende bende çok gülüyoruz sonra, sen saçlarıma yapışıyosun ben çığlık atıncada kopuyosun. Sabah kalktığında da illa beni uyandırmaya çalışıyosun, baban sana bakıyor ama nafile sen ona yüz vermiyosun. Hemen eller benim yüzümde.
Otururken düşüyosun ama kalkmaya çalışıyosun, zaten uzun zamandır fırfır dönüyodun, şimdi kalkmaya çalışıyosun.Ellerini kşfediyosun 10dk onları izliyosun.
“İyice büyüdü bu” diyoruz babanla. Sana baktıkça gururlanıyoruz. Büyüdüğünü görebildiğimiz için, seninle yaşadığımız her an için şükrediyoruz. SENİ ÇOK SEVİYORUZ UFAKLIK.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder