Benim oğlum, canım oğlum, bitanecik oğlum, herşeyim, bebeğim. 7 haziran günü meme emmeyi tamamen bıraktı. Doğduğun gün hatta doğmadan çok önce korkular basmıştı beni, ya emziremezsem, ya sütüm gelmezse, ya yapamazsam falan filan diye. Seni hastanede kucağıma aldığım ilk gün hemşire hanım hemen emmesi gerekiyor dediğinde, korku dolu ellerle tutmuş, memeyi ağzına yerleştirmeye çalışmış, hatta sen alamayıpta ağlayınca da bende ağlamaktan helak olmuştum. Ogün hiç ama hiç unutmuyorum yalvarmıştım Allah'a NOLUR SÜTÜM GELSİN, BEBEĞİMLE BU ÖZEL ANI NOLUR YAŞIYIM, HİÇ MEMEMDEN AYRILMASIN diye. Hayatım boyunca, seninle aramızda olacak en güzel şeydi bebeğim seni emzirmek. İlk zamanlar çok ama çok zordu, neredeyse saat başı emziriyordum seni, biliyordum demişti benden öncekiler, sütünü ancak bebek eme eme getirir , boşuna bişeyler yeyip durma, sadece sık sık emzir diye. Hatta göğüs uçlarım yara olmuştu, tepine tepine emzirdim seni, bi yandan ağladım bi yandan emzirdim, hatta kan bile akıyodu zaman zaman. Ama yılmadım senle aramdaki bu en özel şeyi asla kaybedemezdim, senin ilerde de sağlıklı bir birey olman içinde anne sütü alman çok önemliydi bu yüzden gece gündüz emzirdim. Şimdi bakıyorumda geçmişe iyiki direnmişim diyorum zorluklara bak 16 ay emdin beni.
İlk seni emzirdiğimde hissettim anne olmayı, hayatta sıkıntıya gelemeyen ben, kopmak üzere olan göğüs ucunun bile acısına katlandım sadece emzirmek için. Yaa bebeğim ama artık serüvenimiz sona erdi. Sen artık büyüdün, bebek değil çocuk oldun işte..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder