Böyle bir süreçten geçiyoruz bu aralar ufaklık, nedense hiç bir şeyini paylaşmıyor, dedene bile gitsen evden hiçbir şey götürmek istemiyorsun. Eve herhangi bir çocuklu aile geldiğinde, ağlamaya başlıyor, asla oyuncaklarınla oynamasını istemiyorsun. İlk başlarda daha vahim gibi gözüken durumumuz, her seferinde aynı kelimeleri kullanarak biraz daha kolay hale geliyor ama yok problem çözülmedi henüz.
Nasıl başladı, nasıl gelişti bilmiyorum ama zannedersem birkaç oyuncağının kırılması ile tavan yaptı. Sen ki oyuncaklarına düşkün, neyi, nereye koyacağını bilir, asla karıştırmaz, dağıtırsan toplayan bir çocuksun. Bizim için açıkçası çok zor oluyor, eve çocukla gelen bir aileye anlatıyoruz ama sen gitsinler dediğin anda açıkçası ne diyeceğimizi bilemiyoruz.
Misafir gelmeden saatler öncesinde, bana güven anneciğim, kimse senin oyuncağını kırmayacak, kimse senin oyuncağını eve götürmeyecek diyorum ama gelince durum aynı. Kim gelirse gelsin 45 dakikalık stresten sonra anca paylaşmaya başlıyorsun o da zar zor. Biliyorum, duyuyorum, görüyorum ki bu da çocukların geçtiği bir süreç. İnşallah en kısa zaman da bizde atlatırız.
Kitaplardan okudum, öğretmenlerine danıştım, doktorumuza sordum, zorlamayın, kendiliğinden geçecektir. Sakın ısrarcı olmayın ama her daim paylaşmanın güzel olduğu mesajını verin dediler.
Senin bu zamana kadar yaşadığın bu süreçleri, genelde kitap okuyarak çözdük, en sevdiğin şey sana kitap okunması ve acayip etkileniyorsun. Bir tane kitap buldum HEPSİ BENİM diye. Seri kitapları da var, kadının 7 çocuğu var, hepsinin hikayesi farklı, takıntın var, mutlaka kitabın arkasında ki tüm kitaplar alınacak ve ezberlenecek. Hepsi Benim Foli adında bir kızın, eşyaları paylaşmaması ile ilgili. Her seferinde inanılmaz etkilenmiş olarak dinliyorsun. Zaman zaman kendin açıp bakıyorsun, inşallah bu da geçecek ufaklık...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder