2 Yaş Sendromunda Gelişmeler 1

Bak ufaklık biraz önceki yazımı tam tatilden geldiğimiz gün, duygularım tavan halindeyken yazmıştım. Ve araştırmalarım sonucu acayip gaza gelmiş, bi nevi bağırmama rejimine girmiş, ayrıca daha sakin daha ılımlı bir anne olacağım demiştim.

Bu yazımı ise tam 12 gün sonra yazıyorum bu iki haftalık süreç evimizde müthiş değişikliklere vesile oldu, bi gayret değiştirdiğim bazı davranışlarım hanemizde fazlasıyla OLUMLU değişiklikleri de doğurdu.

Aşağıda sadece bu 12 günün olumlu taraflarını görerek yazıyorum, çünkü bazı ağlamalara tahammül etmek gerçekten zor oluyor ama o zamanlarıda şimdilik içimden sayarak atlatıyorum. Ve bakış açımı değiştirdim, olumsuzlukları görmezden geliyorum ( gerçekten görmezden geliyorum, bağırmak yok, sinirlenmek yok, sadece içinden saymak yada odama gidip 2 dakika sakinleşene kadar beklemek var) sadece olumlulara kendimi endeksliyorum....

Şimdi baştan anlatayım, öncelikle yemekte ıphone vermeyeceğimi sana ve babana kararlı bir dille anlattım ama önemli olan benim kararlı olmamdı ve nitekim bunu daha ilk denememde hafif zorlanarak başardım ve artık yemekte ıphone yokkk. Nasıl yaptım, sabah kahvaltısında yemiycem, anne AGANİ ( ki telefona verdiğin isim bu) diye tutturdun ben gayet sakin bir şekilde “annecim agani daha kalkmamış o yüzden bugün kitaplara bakacağız” dedim, yaklaşık bir 5 dakika falan ağladın ama ben tüm sabrım ( ki sabah kalkmış olmanın verdiği ruh haliyle) ve sakinliğimle sana hiç karışmadım. 5 dakikanın sonunda ağlayarak kucağıma gelmek istedin, hemen aldım, annecim AGANİ UYUYOR HALA dedim. İşe yaradı, oturdun ve 1 tane kitabı kurcalaya kurcalaya bana sora sora kahvaltımızı verimli bir şekilde bitirdik.

Yemekten sonra birkaç defa daha AGANİ dedin ama ben seni hep oyalacak bişey buldum ve öğle yemeğimiz geldi, sen sabahki kadar ısrarcı olmasanda gene ısrarlarına devam ettin, bu seferde ikeadan aldığım çocuk için Amerikan servisinden beraber bir hikaye kurguladık ve baktık ki yemek bitmiş hemde 5-6 dakika içindeJ

En korktuğum zaman dilimi akşam yemeğindi çünkü baban bana karışabilir, sistemimi bozmaya kalkabilirdi, nitekim çok yanıldım, baban sonuna kadar destekçim oldu. Çünkü sen babandan güç alacağını umarak sabahkinden daha büyük bir kriz yarattın ve yemiycem dedin, bizde sen bilirsin yemeyebilirsin, o zaman masadan kalk dedik. Kalktın fakat 5 dakika sonra tıpış tıpış geldin ve yemek yendiJ

İlk günü başarıyla atlatırsam, gerisinin geleceğini biliyodum ve aynende öyle oldu, krizler zamanla azaldı, ben her daim sakinliğimi korudum ve yemek olayımız eskisinden bile düzenli hale girdi nihayetJ

Bir diğer konuda benim bağırmam konusuydu, dedim ya araştırma çok yaptım diye, orda duyduğum bir sözde bağırmama rejimiydi. Rejimde gayet başarılar elde eden ben, bunda da başardım, artık BAĞIRMAK YOK dedim ve 2 haftadır da başarıyla yürütüyorum. Haaa şunu da bir kere hatırlatayım ufaklık, 7/24 beraber olan bir anne için günün her saatini sabırla ve sukunutle geçirmeye çalışmak gerçekten zor ve sabır isteyen bir iş..

“İki yaş sendromunu yaşayan bir çocuk bu süreç içinde idare edilmeli, kural koyulmaya çalışmamalı, olumsuz cümleler kurulmamalı” diye okumuştum, öncelikle bunu kafama iyice yazdım ve aslında benide sende bir şekilde yönlendirdin, bende seni yönlendirdim ve sonuç şu an için harika gidiyor.

Bak ufaklık, biz anne-oğul beraber büyüyoruz seninle, sen beni, ben seni eğitiyoruz daha doğrusu. Yanlışlarımızı  beraber buluyoruz, doğruya beraber gidiyoruz. Seni seviyorum bebeğim….

Haaa bu arada seninde IPHONE rejimin devam ediyor, yemek ve oyun saatlerinde kesinlikle yok hatta akşama kadar asla yok, ( ki telefonu sakladığım ve görmediğin için açıkçası kolay atlatıyoruz) çok çok istediğinde ise bi şeklide danstı , kitap tı derken unutuyosun ama akşamları azcık da olsa veriyorum. Bide hafta sonları eğer çok gezmişsek, dışardaysak, sen oyun anlamında tatmin olmuşsan  ve artık bir yerlerde oturup keyif yapacaksak o zamanda verebiliyorum bazen. Hakkını yemiyim sende bu rejimi başarıyla atlatıyosunJ