21.02.2011 yani tam 2 sene önce hayatımda yaşadığımı bu kadar net anladığım, hayatımın en çok korktuğum bi okadarda cesaretlendiğim günüydü. Anneliği hem çok sevdim, hemde nasıl anne olunur ben nasıl anne olacağım diye kara kara düşündüm. Ameliyathanede seni içimden çıkarıpta gösterdikleri ilk an baban ve ben deliler gibi ağlamıştık, işte o gün öğrendikki İNSAN MUTLULUKTAN GEREKTEN AĞLARMIŞ. İkimizde o gün büyüdük bebeğim, artık Pelin ve Mert olmaktan çıkmış, hayatımıza yeni sorumluluk ve sıfat eklemiştik, artık biz birer ANNE VE BABA olmuştuk. Doğumun ilk gecesinde yanımızda baban hariç kimsekalmasın demiştim, herkes gelsin, herkes sevsin ama geceyi üçümüz beraber geçirelim istemiştim. Çünkü o gün anlayacaktık aile olduğumuzu....Baban ve ben hem çok korkuyor hemde bir zeyna ve herkül gibi kendimizi güçlü hissediyorduk. Bu his varya bu his sen 2 yaşına geldin hala devam ediyor ufaklık...
Yanlız kaldığımız ilk gecede baban ağlarsa ne yaparız diye sordu, bende aynı ürkeklikle ona baktım. Varya ikimizde hiçbişey bilmeden sana baktık, öylece uyuya kalmışız, 2 saat geçmişti ki sen ağlayarak uyandın, ben tık diye gözümü açtım, sezaryanlıve acım olduğunu unutarak tam fırlıyordum ki bi baltım sen babanın kucağındasın.. İşte o an anladım ki annelik ve babalık evladın olduktan sonra senin içinden çıkan bişey. Sanki o hep senin içinde var ve çıkacağı anı bekliyor, ve sen kendine bile şaşırıyosun..
Sen hayatımın herşeyi oldun ufaklık, geldiğin günden bu yana daha farklı oldu şey, ben bunları öyle kelimerle anlatmam ancak ve ancak sende bir evlat sahibi olduktan sonra anlarsın bizim duygularımızı...
Şimdi sana bakıyorum, o güzel suratını doyasıya içime çekiyorum ve İYİKİ DOĞDUN BEBEĞİM diyorum.. iyiki doğdun ufaklık, hayatımıza tekrar hoşgeldin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder